Toen Squid Game in 2021 op Netflix verscheen, veroorzaakte de Zuid-Koreaanse serie een wereldwijde cultuurschok. Met zijn dodelijke kinderspellen, snoeiharde maatschappijkritiek en visueel verbluffende stijl groeide het uit tot een fenomeen dat de grenzen van streamingtelevisie verlegde. Na een degelijk, zij het minder verrassend tweede seizoen, is nu het langverwachte en afsluitende derde deel verschenen. De verwachtingen waren torenhoog: zou de serie erin slagen het verhaal van Seong Gi-hun bevredigend af te ronden en tegelijk trouw blijven aan de oorspronkelijke thematiek? Het antwoord blijkt complexer dan gehoopt.
Waar gaat dit seizoen over?
Na jaren van speculatie, hype en cliffhangers is het slothoofdstuk van Squid Game eindelijk te zien op Netflix. Seizoen drie sluit de dystopische trilogie af met zes afleveringen die direct verdergaan waar het tweede seizoen eindigde: in de nasleep van de mislukte opstand tegen de moorddadige organisatie achter de kinderspellen. Seong Gi-hun, beter bekend als speler 456, is niet langer uit op prijzengeld maar op wraak en gerechtigheid. Zijn doel is duidelijk – het systeem van binnenuit vernietigen – maar de weg ernaartoe is grimmig en bezaaid met morele valkuilen.
Onder druk van de mysterieuze Front Man wordt Gi-hun opnieuw in het spel gezogen. De nieuwe reeks spellen is brutaler dan ooit en dwingt de deelnemers tot verraad, offers en keuzes die hun menselijkheid op het spel zetten. Tegelijkertijd probeert rechercheur Hwang Jun-ho, na twee seizoenen van ongrijpbare aanwijzingen en doolhoven van geheimen, eindelijk het eiland te bereiken waar alles begon. Terwijl oude vijanden opduiken en nieuwe bondgenoten zich mengen in het bloedbad, ontstaat een race tegen de klok om het dodelijke systeem te ontmantelen – of er tenminste levend uit te komen. Maar niet alles verloopt zoals gehoopt. Een opvallende nieuwe wending, inclusief een hoogzwangere deelneemster en een pasgeboren baby die een onverwachte rol krijgt, verandert het tempo en de toon van het verhaal drastisch.
Recensie
Wat begon als een messcherpe allegorie over ongelijkheid en overleven, eindigt in seizoen drie van Squid Game als een onstuimige mix van overacting, geforceerd melodrama en gemiste kansen. Hoewel de basis van het verhaal – Gi-hun die het systeem wil neerhalen – krachtig en intrigerend blijft, valt de uitwerking vaak tegen. In plaats van een onverbiddelijke finale vol strategische confrontaties en morele scherpte, krijgt de kijker een overdaad aan zijsporen, matige twists en een over-the-top plotlijn waarin zelfs een baby centraal komt te staan in het moordspel. De symboliek is er nog, maar raakt verdund onder de bombast en rommelige structuur van dit laatste seizoen.
De spanning is bij vlagen nog steeds voelbaar, vooral in enkele van de nieuwe spellen die creatief en meedogenloos zijn opgezet. Ook de relatie tussen Gi-hun en de Front Man biedt momenten van psychologische diepgang, waarbij hun gezamenlijke verleden als winnaars hen op complexe wijze tegenover elkaar plaatst. Toch voelt de afwikkeling onaf en fragmentarisch. Verhaallijnen worden abrupt afgekapt of leiden nergens toe, zoals de arc van rechercheur Jun-ho die na seizoenen van opbouw eindigt met een emotioneel roepende scène in de verte, zonder echte ontknoping. Het voelt als verloren potentieel.
De acteerprestaties zijn wisselend. Lee Jung-jae blijft indruk maken in zijn vertolking van de steeds meer uitgeputte Gi-hun, en Lee Byung-hun blijft ijzingwekkend als de Front Man. Maar veel bijrollen, met name die van de terugkerende VIP’s, voelen overbodig of karikaturaal. De dialogen van de elite klinken opnieuw zo houterig dat ze de spanning eerder breken dan verhogen. Zelfs de pogingen om empathie op te wekken, zoals met de baby of de tragische lotgevallen van nieuwe personages, komen zelden echt binnen. Het emotionele gewicht dat het eerste seizoen zo krachtig maakte, lijkt grotendeels verdwenen.
De finale zelf, hoewel bedoeld als een afronding van Gi-huns verhaal, voelt geforceerd en te veel als opmaat naar een bredere franchise. Er wordt gehint naar een wereldwijde uitbreiding van de Spelen, compleet met een merkwaardige cameo van Cate Blanchett die meer vragen oproept dan beantwoordt. Voor kijkers die hoopten op een afgesloten, thematisch coherent slot, is dit een teleurstelling. In plaats van catharsis blijft er vooral verwarring en frustratie hangen.
Squid Game seizoen drie probeert het verhaal groots en gewelddadig af te sluiten, maar verliest onderweg zijn kern: de rauwe, menselijke strijd in een systeem dat mensen reduceert tot pionnen. Het blijft visueel indrukwekkend en bij momenten meeslepend, maar wordt overschaduwd door rommelige plotkeuzes, onvoldane beloften en een einde dat meer franchiseplanning lijkt dan een waardige conclusie. Waar het eerste seizoen schokte en bleef hangen, voelt dit laatste hoofdstuk aan als een echo – luid, maar hol.
Eindcijfer: 4/10
