Review El Refugio Atómico: De makers van La Casa de Papel leveren een zielloze kopie af

Samenvatting:

Het concept klinkt op papier als een schot in de roos: aan de vooravond van een dreigende Derde Wereldoorlog wordt een handjevol van de rijkste families ter wereld naar een ultraluxe, hightech atoombunker gelokt. Dit is Kimera Underground Park, een toevluchtsoord waar de elite de apocalyps in stijl kan uitzitten. Onder hen bevindt zich Max, net vrij uit de gevangenis, die in de bunker wordt geconfronteerd met de familie van de vrouw die hij per ongeluk heeft gedood. Terwijl buiten de wereld in vlammen opgaat, worden binnen de muren oude vetes, verboden liefdes en duistere geheimen opgerakeld. Al snel wordt duidelijk dat de grootste dreiging niet van buiten komt, maar van binnenuit.

Recensie:

Laat ik beginnen met het enige dat ik echt kon waarderen: de productie. De bunker is visueel een plaatje. Het is strak, claustrofobisch en luxueus tegelijk. De makers weten hoe ze een sfeer moeten neerzetten, dat moet ik ze nageven. Maar een mooi decor kan een krakkemikkig bouwwerk niet overeind houden, en helaas stortte het verhaal voor mij al na de eerste aflevering volledig in. De grote ‘twist’ aan het einde van die aflevering voelde voor mij niet als een briljante onthulling, maar als een enorme misrekening die alle opgebouwde spanning en potentiële psychologische diepgang in één klap tenietdeed. Vanaf dat moment keek ik niet meer naar een overlevingsdrama, maar naar een overgecompliceerde soap.

Voor mij voelde de hele serie aan als een verzameling gemiste kansen. Het idee van een sociaal experiment met miljardairs had een scherpe satire op de superrijken kunnen zijn, maar de kritiek blijft oppervlakkig en mist elke vorm van venijn. In plaats daarvan verzandt de plot in een eindeloze reeks liefdesdriehoeken, familiegeheimen en melodrama die ik normaal gesproken alleen in mijn oma’s telenovelas tegenkom. Ik raakte al snel verveeld door de eindeloze affaires van Guillermo en de geforceerde, totaal ongeloofwaardige romance tussen twee personages die elkaar zouden moeten haten.

De personages zelf zijn een ander groot struikelblok voor mij. Ik kon met niemand echt meeleven. Het zijn grotendeels wandelende clichés: de gekwelde protagonist met een schuldgevoel, de boze patriarch, de jaloerse zus. Ze nemen beslissingen die kant noch wal raken en hun motivaties zijn vaak onbegrijpelijk. Ik had moeite om me te hechten aan hun lot, waardoor de hoge inzet van het verhaal voor mij volledig verloren ging.

En dan is er de vergelijking met La Casa de Papel. Die is onvermijdelijk, maar pijnlijk. Waar die serie bruiste van energie, charismatische personages en een strak, voortstuwend plot, voelt “El Refugio Atómico” voor mij als een slappe, ongeïnspireerde kopie. Het probeert dezelfde trucjes, maar mist de ziel en de intelligentie. Het is een serie die zo hard probeert slim te zijn dat het de basis van een goed verhaal vergeet: personages waar je om geeft en een plot die je gelooft. Ik bleef achter met een onbevredigend gevoel, zeker na de abrupte cliffhanger aan het einde die schreeuwt om een tweede seizoen waar ik persoonlijk niet op zit te wachten.

Serie: El Refugio Atómico (Billionaire’s Bunker)
Jaar: 2025
Afleveringen: 8
Acteurs: Miren Ibarguren, Joaquín Furriel, Natalia Verbeke
Cijfer: 4/10