web analytics

Ciudad de sombras: Een duistere ode aan Barcelona en een aangrijpend afscheid

/ Nieuws / / Laat een reactie achter

Wie bij Spaanse series denkt aan zonovergoten steden en lichte familiedrama’s, komt met Ciudad de sombras bedrogen uit. Sinds vrijdag 12 december laat Netflix de kijker kennismaken met een Barcelona waar de iconische architectuur van Gaudí het decor vormt voor pure gruwel. De serie zet een nieuwe standaard binnen het populaire Iberian Noir-genre, maar draagt ook een zware, emotionele last met zich mee: het is de laatste, postume hoofdrol van Verónica Echegui.

Het verhaal speelt zich niet af in een anonieme metropool, maar in een akelig realistisch Barcelona dat we zelden zo zien. De serie opent met een beeld dat direct op het netvlies brandt: een verkoold lijk bungelt aan de gevel van La Pedrera (Casa Milà), een van de beroemdste gebouwen van Antoni Gaudí. Dit is geen routineklus, maar een symbolische daad die de stad op haar grondvesten doet schudden.

Om deze macabere zaak op te lossen, wordt inspecteur Milo Malart, gespeeld door een intensere Isak Férriz dan ooit tevoren, teruggeroepen van een schorsing. Malart is geen gladde held of privédetective, maar een getormenteerde politieman bij de Mossos d’Esquadra. Hij vecht tegen een traumatisch verleden en een disciplinair dossier dat even dik is als zijn talent voor speurwerk.

Hij wordt gekoppeld aan subinspecteur Rebeca Garrido (Verónica Echegui). Hun dynamiek vormt het hart van de serie: waar Malart handelt vanuit intuïtie en woede, probeert Garrido grip te houden met methodiek en ratio. Samen duiken ze in een onderzoek dat leidt naar een web van sinistere rituelen die onlosmakelijk verbonden zijn met de geschiedenis en architectuur van de stad.

Het is onmogelijk om naar Ciudad de sombras te kijken zonder een brok in de keel. De serie markeert het laatste optreden van Verónica Echegui, die in augustus 2025 tragisch overleed. Haar vertolking van Rebeca Garrido is krachtig en subtiel, en geeft de serie een onbedoelde, maar diepe melancholische laag. De chemie met Férriz is voelbaar en maakt de scènes waarin zij samenwerken tot de sterkste momenten van de show.

De makers, onder leiding van regisseur Jorge Torregrossa (El cuerpo en llamas), hebben zich gebaseerd op de roman El verdugo de Gaudí van Aro Sáinz de la Maza. De stad fungeert hierin als een vijandig personage. De regenachtige straten en de dreigende, organische vormen van de modernistische gebouwen creëren een sfeer die doet denken aan Se7en, maar dan met een unieke Catalaanse signatuur. Het tempo is strak: met zes afleveringen van vijftig minuten wordt de spanning zorgvuldig opgebouwd tot een onvermijdelijke climax.

Ciudad de sombras is meer dan een spannende thriller; het is een monument voor een groot talent dat te vroeg is heengegaan. Voor liefhebbers van series als The Snow Girl en Infiesto is dit verplichte kost. Het is een serie die je meesleept naar de schaduwzijde van Barcelona, waar schoonheid en dood hand in hand gaan.

Vanaf vrijdag 12 december is Ciudad de sombras exclusief te zien op Netflix.

Ciudad de sombras: Een duistere ode aan Barcelona en een aangrijpend afscheid Meer lezen »

The Town: De Turkse thriller die Netflix deze december maand donker en onweerstaanbaar maakt

/ Nieuws / / Laat een reactie achter

Met The Town voegt Netflix op 11 december een nieuwe Turkse parel toe aan zijn snelgroeiende collectie thrillers. Waar veel Turkse series hun bekendheid danken aan romantiek en familiedrama, kiest deze reeks voor een veel duisterder pad. De serie, oorspronkelijk getiteld Kasaba, draait om morele dilemma’s, een verstikkende sfeer en personages die balanceren tussen wanhopige keuzes en onherroepelijke ondergang. De vergelijking met Ozark en Fargo is snel gemaakt, maar The Town weet een volledig eigen toon te zetten die je vanaf de eerste scène het gevoel geeft dat hier iets gevaarlijks onder de oppervlakte schuilt.

Het verhaal begint in een afgezonderd stadje in Anatolië, een omgeving waar de tijd lijkt vast te zitten en waar alles wordt overheerst door oude vetes en onverwerkte trauma’s. Twee vervreemde broers keren na de dood van hun moeder terug naar hun geboortedorp, een plek waar hun verleden nog altijd als een schaduw achter hen aanloopt. De ontmoeting is gespannen, de onderlinge verwijdering voelbaar. Samen met een jeugdvriend raken ze verzeild in een noodlottig auto-ongeluk. In het wrak treffen ze geen overlevenden aan maar wel stapels gestolen geld die hun leven voorgoed op zijn kop zetten. Wat begint als een onverwachte kans op een beter bestaan verandert al snel in een beproeving die hen dwingt hun eigen grenzen onder ogen te komen.

De centrale vraag van de serie draait om de verleiding van rijkdom en de vernietigende kracht van hebzucht. De broers proberen het geld wit te wassen en uit de handen te blijven van zowel de politie als de rechtmatige, maar levensgevaarlijke, eigenaren. Terwijl ze dieper wegzakken in een web van leugens en halfslachtige beslissingen, brokkelen hun onderlinge relaties in hoog tempo af. De angst om ontdekt te worden en het groeiende wantrouwen binnen de groep zorgen voor een voortdurende spanning die langzaam maar zeker naar een onvermijdelijke climax toewerkt.

Met tien afleveringen van elk ongeveer vijftig minuten is The Town precies lang genoeg om je volledig op te slokken zonder te verzanden in overbodige verhaallijnen. Het seizoen wordt in zijn geheel uitgebracht waardoor de serie zich perfect leent voor een intens bingeweekend. De compactheid van de structuur houdt de vaart erin en zorgt ervoor dat elke aflevering bijdraagt aan de groeiende druk die op de hoofdpersonages rust.

De cast is een van de grootste troeven van de serie. Okan Yalabık, bij veel Nederlandse kijkers bekend als de tragische Ibrahim Pasha uit Magnificent Century en uit The Protector, levert opnieuw een indrukwekkende prestatie. Zijn ingetogen spel geeft het verhaal een emotionele gewicht dat langer blijft hangen dan je lief is. Ozan Dolunay vult hem uitstekend aan als de jongere, impulsieve broer en laat goed zien hoe snel iemand kan ontsporen wanneer de omstandigheden daar rijp voor zijn. Özgürcan Çevik completeert het drietal met een onvoorspelbare rol die voortdurend olie op het vuur gooit.

The Town is een origineel verhaal van de schrijvers Deniz Karaoğlu en Doğu Yaşar Akal, wat de serie een frisse en authentieke stem geeft. De cinematografie speelt een belangrijke rol en zet het Turkse platteland neer als een personage op zichzelf. De verlaten vlakten, stoffige wegen en stille dorpsstraten ademen een gevoel van dreiging waardoor je nooit helemaal op je gemak bent. Regisseur Seren Yüce, bekend van de bekroonde film Çoğunluk, brengt het geheel samen met een strakke regie en een oog voor menselijke drama’s die schuilgaan achter ogenschijnlijk simpele keuzes.

Wie houdt van series die draaien om moreel grijze personages, langzame spanningsopbouw en het onvermijdelijke gevolg van verkeerde keuzes komt met The Town volledig aan zijn trekken. Het is een verhaal dat zich vastbijt, dat vragen stelt over integriteit en loyaliteit en dat je laat zien hoe dun de grens is tussen een toevallige vondst en een onontkoombare nachtmerrie.

The Town is vanaf donderdag 11 december volledig te streamen op Netflix. Durf jij af te dalen in de geheimen van dit vergeten stadje?

The Town: De Turkse thriller die Netflix deze december maand donker en onweerstaanbaar maakt Meer lezen »

Man vs Baby op Netflix: Rowan Atkinson zorgt voor ultieme kerstchaos

/ Nieuws / / Laat een reactie achter

Zet alle verwachtingen over rustige decemberavonden maar aan de kant, want Rowan Atkinson is terug en dit keer heeft hij niet te maken met een bij, maar met iets wat minstens zo onvoorspelbaar is: een baby. In de nieuwe miniserie Man vs Baby brengt Netflix vanaf donderdag 11 december een verse dosis fysieke komedie, misverstanden en complete paniek. De serie vormt een direct vervolg op Man vs. Bee en zet opnieuw een goedbedoelende, maar hopeloos onhandige man centraal die zichzelf in een situatie manoeuvreert die volledig uit de klauwen loopt.

Atkinson kruipt wederom in de huid van Trevor Bingley, een personage dat perfect past in het rijtje van zijn legendarische creaties. Met minimale woorden en een ongeëvenaarde mimiek weet hij elke alledaagse handeling om te toveren tot een kleine ramp. Na zijn desastreuze avontuur als oppas van een luxe villa heeft Trevor gekozen voor een rustiger bestaan als conciërge op een school. Die rust blijkt echter van korte duur, want wanneer hij besluit tijdens de kerstdagen een luxueus penthouse in Londen te bewaken, slaat het noodlot opnieuw toe.

Door een bizar misverstand rondom het kerstspel op school blijft Trevor vlak voor de vakantie achter met een baby die de rol van baby Jezus speelde en niet werd opgehaald. Wat volgt is een hilarische en stressvolle poging om een kwetsbare baby veilig te houden, een peperduur appartement intact te laten en tegelijkertijd uit handen te blijven van iedereen die zich ermee komt bemoeien. De vraag die constant boven de serie hangt, is of de meest onhandige man van Groot-Brittannië deze chaotische kerstdagen kan overleven zonder alles en iedereen om zich heen te ruïneren.

De kracht van Man vs Baby zit in de eenvoud van het concept en de universele humor die daaruit voortvloeit. Slapstick voert de boventoon, precies zoals we dat van Atkinson gewend zijn. Situaties die normaal onschuldig zijn, veranderen onder zijn leiding in een kettingreactie van mislukte pogingen, kapotte spullen en gênante momenten. Toch zit er ook een verrassend warme ondertoon in het verhaal, want tussen alle chaos door zien we een man die zijn best doet, hoe rampzalig dat ook uitpakt.

Naast Atkinson keert Alanah Bloor terug als Trevors dochter Maddy, die vaker als stem van rede optreedt en zo een mooi contrast vormt met de pure chaos die haar vader veroorzaakt. Ook bekende Britse comedygezichten als Susannah Fielding en Steve Edge duiken op, wat de serie nog meer vaart en herkenbaarheid geeft voor liefhebbers van Britse humor.

Man vs Baby bestaat uit vier afleveringen van ongeveer dertig minuten per stuk en is daarmee perfect om in één avond te kijken. Het tempo ligt hoog, de scènes volgen elkaar in rap tempo op en elke aflevering eindigt met een nieuwe aanleiding tot paniek. Het maakt de serie uitermate geschikt voor de drukke decembermaand, waarin je soms gewoon even wilt ontsnappen aan de ernst van alledag.

In een streaminglandschap vol zware drama’s en duistere misdaadverhalen biedt deze miniserie precies wat veel kijkers zoeken rond de feestdagen: lichtheid, herkenbare stunteligheid en een flinke dosis onvervalste lachmomenten. Rowan Atkinson bewijst opnieuw dat hij een meester is in fysieke komedie en dat leeftijd geen enkele belemmering vormt om het publiek nog altijd aan het lachen te krijgen.

Wie zin heeft in ontspanning met een chaotisch randje, hoeft dus niet verder te zoeken. Man vs Baby is het perfecte excuus om even onder een dekentje te verdwijnen en je volledig over te geven aan de knotsgekke wereld van Trevor Bingley. De enige vraag die nog resteert, is of jouw woonkamer er ook zonder kleerscheuren vanaf komt.

Man vs Baby op Netflix: Rowan Atkinson zorgt voor ultieme kerstchaos Meer lezen »

Badgast op Terschelling: Tom Waes in ijzig spanningsveld op NPO Start

/ Nieuws / / 1 reactie

Ver weg van tropische droombeelden en onder het grauwe winterlicht van de Waddenzee ontvouwt zich in Badgast een verhaal dat even onstuimig is als de branding rond Terschelling. Vanaf 11 december is de nieuwe serie te zien op NPO Start, en daarmee keert Tom Waes terug naar het genre waarin hij eerder al zijn stempel drukte. Ditmaal niet in de schaduw van internationale netwerken of geheime operaties, maar in een kleine, gesloten eilandgemeenschap waar elke blik iets achterhoudt en elke stilte iets verraadt. Het decor mag bescheiden lijken, de dreiging is dat allerminst.

Waes vertolkt Vince, een man die zijn leven niet op orde krijgt, maar wel wanhopig vasthoudt aan de band met zijn dochter Zoë. Wat begint als een goedbedoeld gebaar om hun relatie te herstellen, ontspoort al voor ze de kustlijn van het vasteland uit het oog verliezen. Een geplande reis naar Curaçao verandert op het laatste moment in een grimmig verblijf op Terschelling. Voor Zoë voelt het als alweer een teleurstelling, voor Vince als een noodgreep. Toch blijkt deze keuze het startpunt van een reeks gebeurtenissen die niet meer terug te draaien zijn. Op het eiland raakt hij verstrikt in dubieuze situaties, en wat zich eerst laat aanzien als ongemak, groeit uit tot een bedreiging op leven en dood. Terwijl de lokale bevolking de buitenstaanders met argwaan bekijkt en de term “badgast” allesbehalve vriendelijk blijkt, moet Vince niet alleen zien te overleven, maar ook het vertrouwen van zijn dochter terugwinnen.

De serie beweegt zich moeiteloos tussen spanning en tragische humor. In de relatie tussen vader en dochter zit een rauwe eerlijkheid die het verhaal menselijk maakt, zelfs wanneer de dreiging steeds concreter wordt. De jonge Freya Van Campenhout weet aan Zoë een kwetsbaarheid en scherpte mee te geven die haar scènes met Waes bijzonder intens maken. Rondom hen ontstaat een zorgvuldig opgebouwd web van bijfiguren dat wordt gedragen door vertrouwde Nederlandse gezichten zoals Jack Wouterse en Anneke Blok. Hun rol als eilandbewoners en vertegenwoordigers van een gesloten gemeenschap benadrukt de beklemming die zich steeds verder rondom Vince en Zoë sluit.

Badgast is meer dan een misdaaddrama. Het is een portret van een gemeenschap die zichzelf beschermt door buitenstaanders te weren, en van een vader die te laat beseft hoe dun de lijn is tussen belofte en verraad. De ruige natuur van Terschelling speelt daarin een stille hoofdrol. De wind, de bunkers, de verlaten stranden en de smalle paden versterken het gevoel van isolatie en onontkoombaarheid. Hier kun je niet zomaar verdwijnen zonder dat iemand het ziet, maar juist niemand lijkt te willen zien wat er werkelijk gebeurt.

In de donkere dagen van december komt deze serie precies op het juiste moment. De kou, de leegte van het landschap en de sluimerende dreiging maken van Badgast een ervaring die onder je huid kruipt. Wie begint te kijken, zal merken dat het eiland niet meer loslaat. En als de laatste aflevering eindigt, klinkt het ruisen van de zee nog even na, als een waarschuwing voor iedereen die denkt dat een onschuldige reis geen gevaar kan herbergen.

Badgast op Terschelling: Tom Waes in ijzig spanningsveld op NPO Start Meer lezen »

Accidente seizoen 2: het laatste oordeel bij de families van Santa Cruz

/ Nieuws / / Laat een reactie achter

Vanaf 10 december keert Accidente terug op Netflix, en dat gebeurt niet met zachte hand. De Mexicaanse dramaserie die vorig jaar onverwacht uitgroeide tot een internationale hit, opent haar tweede en laatste hoofdstuk in een wereld waar tijd de pijn niet heeft verzacht, maar verdiept. Een jaar na de tragedie met het springkussen is het leven in Santa Cruz ogenschijnlijk verdergegaan, maar achter gesloten deuren smeult het verdriet als een wond die weigert te helen. Wat rest is de vraag die als een schaduw over elke scène hangt: kun je ooit echt vergeven wanneer degene die verantwoordelijk is nog elke dag in je omgeving ademt.

Waar het eerste seizoen draaide om shock en directe schuld, richt seizoen twee zich op de stille, maar verwoestende nasleep. De families doen pogingen om structuur te vinden in de chaos die hun bestaan is geworden. Routine wordt opgevoerd als houvast, glimlachen als pantser. Toch sijpelen oude geheimen en onuitgesproken verwijten steeds verder naar de oppervlakte. De broze balans tussen berusting en woede begint te wankelen zodra een mysterieuze nieuwe vrouw haar intrede doet in de gemeenschap. Haar aanwezigheid voelt als een lucifer in een ruimte gevuld met gas. Wat zorgvuldig was toegedekt, wordt opnieuw aangestoken.

In die emotionele luwte keren de bekende gezichten terug die het verhaal zijn gewicht geven. Ana Claudia Talancón draagt opnieuw het verdriet van Daniela, een moeder gevangen tussen rouw en woede. Sebastián Martínez keert terug als Emiliano, een man die laveert tussen schuldgevoel en overlevingsdrang. Alberto Guerra zet zijn indringende vertolking van El Charro voort, een karakter die altijd balanceert tussen dreiging en kwetsbaarheid. De toevoeging van Bárbara de Regil als Tamara, bijgenaamd La Pantera, brengt een onvoorspelbare energie in het verhaal. Ze is verleidelijk, gevaarlijk en lijkt precies te weten waar de zwakke plekken zitten. Vooral in haar confrontaties met El Charro bereikt de serie een nieuw, haast explosief spanningsniveau.

Hoewel de aanzet van Accidente angstvallig realistisch aanvoelt, blijft het verhaal fictie. Schrijver Leonardo Padrón gebruikt de echo’s van echte krantenkoppen niet om een reconstructie te maken, maar om een psychologisch portret te schetsen van mensen die worden gedwongen hun morele grenzen te herdefiniëren. In dit slotseizoen voelt elke scène als een moreel kruispunt. Verlossing lonkt, maar vergelding fluistert minstens zo hard. De serie stelt geen eenvoudige antwoorden voor. Ze dwingt je als kijker mee te lopen in elk dilemma, in elke twijfel, in elke stap richting een beslissing die niet terug te draaien is.

Met zes intens geladen afleveringen vormt dit tweede seizoen een compacte, maar emotioneel zware rit. Alles werkt toe naar één onontkoombaar eindpunt, waarin waarheid, schuld en genade onlosmakelijk met elkaar verstrengeld raken. Accidente bewijst hiermee dat het niet alleen een thriller is, maar een menselijk drama over de prijs van keuzes en de illusie van afsluiting.

Wanneer de stilte na de laatste aflevering valt, blijft er één gevoel hangen: sommige wonden kunnen sluiten, maar hun littekens vertellen altijd hun eigen verhaal. En soms is de enige manier om verder te gaan, door het verleden recht in de ogen te kijken. Zet je schrap, want deze ontknoping laat je niet onberoerd.

Accidente seizoen 2: het laatste oordeel bij de families van Santa Cruz Meer lezen »

Percy Jackson seizoen 2: het mythologische spektakel keert terug op Disney+

/ Nieuws / / Laat een reactie achter

Na het enorme succes van het eerste seizoen keert Percy Jackson and the Olympians terug voor een nieuw hoofdstuk van avontuur, gevaar en mythologische sensaties. Vanaf 10 december staat het tweede seizoen exclusief op Disney+, en met het begin van de reis richting de Zee van Monsters verschijnt er meteen een golf van verwachtingen. De magie van Griekse goden, halfgoden en angstaanjagende wezens keert terug — maar dit keer is de inzet hoger, de vijanden wreder en de emoties iets dieper.

Het lijkt alsof de rustige dagen van Percy voorbij zijn. Nadat hij een jaar heeft geprobeerd om zijn leven op een school buiten Kamp Halfbloed normaal te laten verlopen, keert hij terug naar de plek die hij veilig dacht. Die illusie blijkt valse hoop wanneer de betoverende barrière die het kamp beschermde breekt. De boom van Thalia, ooit symbool van veiligheid en vriendschap, is vergiftigd en de magie die het kamp afschermde vervaagd. Wat volgde is een wereld waarin halfgoden die ooit beschermd waren, nu uitgeleverd lijken te zijn aan monsters die hongerig zijn naar hun leven. Percy beseft al snel dat hun overleving afhangt van een haast onmogelijke missie: het vinden van het mythische Gulden Vlies, een artefact met de kracht om leven te herstellen.

Maar de zoektocht naar het Vlies is niet zomaar een queeste — het is een tocht door de Bermudadriehoek van mythes, waar vrijheid en verraad in bloed geschreven lijken. Terwijl Percy, Annabeth en Grover zich door sirenen, cyclopen en verraad worstelen, komt er een onverwachte bondgenoot bij. Tyson, een jonge cycloop die Percy’s halfbroer blijkt te zijn, brengt zowel chaos als loyaliteit in de groep. Zijn aanwezigheid zet de onderlinge verhoudingen op scherp en dwingt iedereen om hun blik op moedig-zijn en vertrouwen te herzien. Tyson slaat daarmee een brug tussen wantrouwen en hoop, en verandert de balans in een wereld waar niets vaststaat.

De kracht van het seizoen zit voor een belangrijk deel in de cast die geliefd is geraakt bij kijkers. Walker Scobell is terug als Percy, met dezelfde combinatie van charme, humor en moed. Leah Sava Jeffries als Annabeth en Aryan Simhadri als Grover vormen de vertrouwde steunpilaar, maar het is Daniel Diemer als Tyson die het team nieuwe energie geeft. Het schept ruimte voor humor, kwetsbaarheid en groei — precies wat een coming-of-ageverhaal moet zijn, zelfs als je halfgod bent.

Wat dit seizoen extra bijzonder maakt, is de trouw aan het originele werk van Rick Riordan. The Sea of Monsters, het boek waarop dit seizoen is gebaseerd, werd altijd geprezen om zijn rijke mythologie, sterke vriendschappen en donkere kant. Dankzij de betrokkenheid van Riordan zelf als uitvoerend producent is de serie erin geslaagd die elementen te behouden. Iconische momenten die eerder in films verloren gingen, vinden nu hun weg naar het scherm. De Grijze Zusters, de angstaanjagende tocht naar het eiland in de Bermudadriehoek, en de complexe relaties tussen de personages krijgen allemaal hun eerlijke vertaling.

Met acht afleveringen waarin actie, drama en mythologisch ongeloof naadloos samenkomen, is Percy Jackson seizoen 2 een ideale mix van spektakel en emotie. Disney+ start met de eerste twee afleveringen op 10 december; daarna verschijnt wekelijks een nieuw hoofdstuk, tot de finale in januari de loop van het lot definitief bepaalt.

Of je nu bent opgegroeid met de boeken of als nieuwkomer instapt — dit seizoen nodigt je uit om je zwaard te trekken, het kamp te verdedigen en je voor te bereiden op een strijd waarin vriendschap, moed en hoop misschien wel het sterkste wapen zijn. De goden roepen. De monsters sluipen. En Percy Jackson is er weer bij om te bewijzen dat heldendom niet draait om onsterfelijkheid, maar om vastberadenheid.

Percy Jackson seizoen 2: het mythologische spektakel keert terug op Disney+ Meer lezen »

NOS4A2 op Netflix: een huiveringwekkende horrorserie voor de donkere dagen

/ Nieuws / / Laat een reactie achter

Vergeet de warmte van kerstlichtjes en romantische films, want vanaf 9 december duikt Netflix met NOS4A2 recht de schaduwkant van de feestdagen in. Deze bovennatuurlijke horrorserie, uitgesproken als Nosferatu, zet een ijzige toon voor een wereld waarin onschuld wordt bedreigd en fantasie omslaat in nachtmerrie. Met een onherkenbare Zachary Quinto in de rol van een van de meest verontrustende slechteriken van de afgelopen jaren, belooft NOS4A2 een serie te worden die zich vastzet onder je huid en daar nog lang blijft zitten.

Centraal in het verhaal staat Victoria Vic McQueen, een jonge vrouw uit de arbeidersklasse die ontdekt dat ze beschikt over een uitzonderlijke gave. Ze kan verloren voorwerpen terugvinden door via een mysterieuze, denkbeeldige brug in contact te komen met hun verborgen locatie. Wat in eerste instantie bijna als een wonder voelt, wordt al snel een vloek wanneer haar talent de aandacht trekt van Charlie Manx. Deze onsterfelijke figuur rijdt rond in zijn oude Rolls-Royce uit 1938 en ontvoert kinderen om ze mee te nemen naar zijn zelfbedachte Christmasland, een verwrongen paradijs waarin het altijd kerstochtend is en negatieve gevoelens verboden zijn. Achter die schijnbaar magische façade gaat echter een ijzig kwaad schuil dat zich voedt met de zielen van zijn slachtoffers.

Wanneer Manx zich richt op een kind uit Vic’s directe omgeving, barst een intens kat-en-muisspel los. De confrontatie tussen deze twee werelden vormt de ruggengraat van de serie. Aan de ene kant staat een jonge vrouw die zich nog moet verhouden tot haar krachten en haar verleden, aan de andere kant een wezen dat al eeuwenlang de menselijke geest manipuleert. De strijd die volgt is niet alleen fysiek, maar ook psychologisch. Manx weet feilloos de zwakke plekken van zijn tegenstanders te vinden, terwijl Vic gedwongen wordt haar grenzen te verleggen om het kwaad een halt toe te roepen.

De serie is overzichtelijk en afgerond, met in totaal twee seizoenen die het hele verhaal vertellen. Vanaf 9 december is het eerste seizoen te zien op Netflix, bestaande uit tien afleveringen van ongeveer drie kwartier. Daarmee is NOS4A2 perfect geschikt voor een winterse binge, waarbij elke aflevering de spanning opvoert en je steeds dieper meeneemt in een wereld waarin realiteit en verbeelding elkaar op huiveringwekkende wijze raken.

Een groot deel van de kracht van de serie zit in de cast. Zachary Quinto levert een indrukwekkende prestatie als Charlie Manx. Bekend van zijn rollen als Spock in Star Trek en Sylar in Heroes, laat hij in NOS4A2 zien hoe veelzijdig en verontrustend zijn spel kan zijn. Hij weet zijn personage tegelijk charmant en afschrikwekkend te maken, wat Manx tot een onvergetelijke antagonist maakt. Ashleigh Cummings zet daar een sterke en kwetsbare Vic tegenover, een heldin die niet perfect is, maar juist daardoor menselijk en herkenbaar aanvoelt. Ook Ólafur Darri Ólafsson maakt indruk als Bing Partridge, de trouwe en angstaanjagende handlanger van Manx.

Dat NOS4A2 zo overtuigend aanvoelt, is geen toeval. De serie is gebaseerd op de gelijknamige roman van Joe Hill uit 2013. Hill, zoon van Stephen King, heeft het horrorbloed duidelijk in zijn aderen stromen. Net als zijn beroemde vader weet hij het alledaagse Amerikaanse leven te verweven met het bovennatuurlijke, waarbij het echte gevaar niet alleen in monsters schuilt, maar ook in menselijke zwakte en verlangen. In plaats van klassieke vampiers die bloed drinken, introduceert Hill een wezen dat levenslust en onschuld wegzuigt, wat het genre een originele en eigentijdse draai geeft.

NOS4A2 is daarmee meer dan een doorsnee horrorserie. Het is een duister sprookje, een spannende roadtrip en een psychologisch drama in één. De beelden van het macabere Christmasland, de intensiteit van de achtervolging en de constante dreiging zorgen ervoor dat iedere aflevering blijft hangen. Voor wie deze decembermaand niet op zoek is naar gezelligheid, maar naar spanning en kippenvel, is dit de perfecte serie om in te stappen. De vraag is alleen of je durft mee te rijden met Charlie Manx, of dat je liever, net als Vic, op je motor springt en de strijd aangaat tegen het kwaad dat in de schaduw wacht.

NOS4A2 op Netflix: een huiveringwekkende horrorserie voor de donkere dagen Meer lezen »

Sandokan keert terug bij ONS en brengt avontuurlijke nostalgie tot leven

/ Nieuws / / Laat een reactie achter

Voor veel kijkers is Sandokan meer dan een serie. Het is een herinnering aan avonden voor de televisie, aan een tijd waarin avontuur nog voelde als een belofte in plaats van een formule. Vanaf 9 december haalt zender ONS deze legendarische miniserie opnieuw uit het archief en mag de Tijger van Maleisië weer over de schermen razen. Met zijn doordringende blik, wapperende haren en een soundtrack die zich voorgoed in het geheugen heeft genesteld, voert Kabir Bedi ons opnieuw mee naar een wereld vol romantiek, eer en rebellie tegen onrecht.

Het verhaal speelt zich af in het Zuidoost-Azië van de negentiende eeuw, waar Sandokan ooit een prins was, tot zijn rijk en familie werden weggevaagd door de oprukkende Britse overheersing. Wat overblijft is een man zonder land, maar niet zonder principes. Vanuit zijn schuilplaats op het eiland Mompracem groeit hij uit tot piraat, niet uit hebzucht maar uit noodzaak. Hij is geen plunderaar, maar een strijder met een eigen morele code, een rebelse held die zich verzet tegen onderdrukking en machtsmisbruik. Die strijd krijgt een gezicht in zijn aartsvijand, James Brooke, de Britse Rajah die vastbesloten is Sandokan voorgoed uit te schakelen.

Te midden van dat geweld ontluikt een liefde die even onwaarschijnlijk als onontkoombaar is. Wanneer Sandokan gewond raakt en verzorgd wordt door de beeldschone Marianna Guillonk, verandert zijn wereld. Zij, de Parel van Labuan en nauw verbonden aan de Britse machtsstructuur, vertegenwoordigt alles wat hij officieel moet haten. Toch groeit er iets wat sterker lijkt dan afkomst, loyaliteit of tijdbesef. Hun verboden liefde vormt het emotionele hart van de serie en houdt de kijker gevangen in een spanningsveld tussen plicht en verlangen, tussen oorlog en hoop.

De kracht van Sandokan zit niet alleen in het verhaal, maar ook in de tijd waarin het werd gemaakt. De oorspronkelijke productie uit 1976 telt zes afleveringen en voelt als een afgerond, filmisch epos dat de luxe van focus bezit. Elke aflevering ademt avontuur, met exotische locaties, groots opgezette scènes en een tempo dat ruimte laat voor karakter en sfeer. Wat tegenwoordig vaak digitaal wordt nagebootst, werd hier met pure ambitie en vakmanschap op beeld gevangen.

De cast draagt daar in grote mate aan bij. Kabir Bedi werd dankzij Sandokan een internationale sensatie en zijn charisma is nog altijd voelbaar wanneer hij het scherm betreedt. Aan de andere kant staat Adolfo Celi als de kille, berekenende James Brooke, een rol die extra lading krijgt door zijn bekende verschijning in de wereld van James Bond. Philippe Leroy als de trouwe Yanez en Carole André als de breekbare maar sterke Marianna maken het verhaal compleet en geven het een menselijkheid die alle actie overstijgt.

Achter dit alles schuilt de geest van Emilio Salgari, de schrijver van de romans waarop de serie is gebaseerd. Zijn verbeelding legde de basis voor een avonturengenre dat generaties lang heeft geïnspireerd. Regisseur Sergio Sollima wist die wereld op indrukwekkende wijze tot leven te wekken en creëerde een televisiemoment dat diep in het collectieve geheugen werd gegrift. Sandokan werd een cultureel fenomeen en groeide uit tot een tijdloos symbool van vrijheid en verzet.

Wie nu opnieuw inschakelt, ziet niet alleen een verhaal uit het verleden, maar voelt de echo van een tijd waarin helden groter dan het leven leken en liefde nog een daad van verzet was. Sandokan is een uitnodiging om even te ontsnappen aan het heden, om mee te varen naar Mompracem en opnieuw te geloven in avontuur. Op 9 december begint die reis opnieuw, en dit keer wil je hem niet aan je voorbij laten gaan.

Sandokan keert terug bij ONS en brengt avontuurlijke nostalgie tot leven Meer lezen »

Pax Massilia seizoen 2 ontketent opnieuw de hel in Marseille

/ Nieuws / / Laat een reactie achter

Marseille komt nooit echt tot rust, maar in het tweede seizoen van Pax Massilia lijkt de stad voorgoed haar evenwicht te verliezen. Vanaf 9 december is de rauwe Franse hitserie terug op Netflix en duikt de kijker opnieuw de broeierige onderwereld van de havenstad in. De zon brandt nog steeds op de gevels van de appartementsblokken, maar achter die warmte schuilt een kokende woede. Waar het eerste seizoen al geen compromissen kende, trekt dit nieuwe hoofdstuk de duisternis nog verder door en wordt elke keuze zwaarder, elke blik dreigender en elke ademhaling voelbaar gevaarlijker.

Centraal staat opnieuw Lyès Benamar, vertolkt door Tewfik Jallab, een man die in het vorige seizoen bereid bleek de wet te buigen om een bloedbad te voorkomen. De schokkende gevolgen van zijn beslissingen echoën na in de eerste momenten van seizoen twee. De fragiele orde die even leek te ontstaan, is niets meer dan een dunne laag ijs. Onder het oppervlak roert een nieuw en meedogenloos netwerk zich, vastbesloten de macht in de drugshandel naar zich toe te trekken. Terwijl rivaliserende groepen hun positie bevechten, wordt Lyès steeds verder de schaduw ingerommeld, gedwongen om keuzes te maken die zijn morele grenzen langzaam laten vervagen.

De spanning ontstaat uit dat morele verval. Pax Massilia laat niet alleen zien hoe geweld de straten overneemt, maar ook hoe het bezit neemt van de mensen die denken ertegen te vechten. Loyaliteit wordt een wapen, vertrouwen een zeldzaam goed. Binnen het team van Lyès ontstaan scheuren, twijfels en nieuwe allianties. Jeanne Goursaud keert terug als Alice Vidal en brengt opnieuw een mix van vastberadenheid en kwetsbaarheid, terwijl de aanwezigheid van acteurs als Nicolas Duvauchelle en Olivier Barthélémy de wereld van de serie verder verdiept en verhardt. Elk personage lijkt een andere kant van dezelfde vraag te belichamen: hoe ver kun je gaan voordat je zelf wordt wat je zegt te bestrijden.

De kracht van de serie ligt ook in de hand van Olivier Marchal, de maker die zijn verleden als politieagent nooit verloochent. Zijn blik op de wereld is ongefilterd, rauw en doordrenkt van ervaring. Dat voel je in elk straatbeeld, in elke ondervraging en in elk stil moment tussen de personages. Marseille wordt geen romantisch decor, maar een levend organisme dat ademt, dreigt en verslindt. De zes afleveringen van ongeveer vijftig minuten vormen samen een compacte, nerveuze rit waarin de tijd vervaagt en de grens tussen goed en kwaad steeds verder oplost.

Pax Massilia seizoen 2 is geen serie die je gedachteloos wegkijkt. Het is een ervaring die onder de huid kruipt, die je meeneemt in een wereld waarin morele zekerheid niet bestaat en elke overwinning een schaduwzijde heeft. Wanneer de laatste aflevering eindigt, blijft de echo van sirenes, voetstappen en onvervulde rechtvaardigheid nog lang hangen. Juist daarom is dit het moment om terug te keren naar Marseille, de chaos te omarmen en te ontdekken hoe diep de afgrond dit keer reikt.

Pax Massilia seizoen 2 ontketent opnieuw de hel in Marseille Meer lezen »

De Franse miniserie Frotter-frotter bij TV5Monde

/ Nieuws / / Laat een reactie achter

Vanaf 9 december verschijnt op TV5Monde een Franse miniserie die zich niet verschuilt achter glitter en glamour, maar juist het podium biedt aan de mensen die doorgaans buiten beeld blijven. Frotter-frotter, losjes vertaald als schrobben, schrobben, opent de deuren van een luxehotel om daar het verhaal te vertellen van de vrouwen die dagelijks de kamers schoonmaken. In plaats van een decor vol rijke gasten en marmeren lobby’s, kiest de serie voor de achterkant van het hotel, waar zweet, frustratie en stille veerkracht samenkomen in een even ontroerend als strijdlustig portret.

In het hart van de serie staat Solange, vertolkt door Eye Haïdara. Ze is een alleenstaande moeder die probeert rond te komen in een wereld die haar werk als vanzelfsprekend beschouwt. Haar dagen bestaan uit eindeloze kamers, strakke schema’s en een groeiend gevoel van onrecht. Wanneer ze de anarchistische Michèle ontmoet, gespeeld door Karole Rocher, komt er iets in beweging. Michèle draagt een verleden vol activisme en rebellie met zich mee en herkent in Solange de woede die lang is ingeslikt. Hun onverwachte verbinding wordt versterkt door de komst van Fanny, een financieel aan de grond zittende advocate die haar zekerheden kwijt is en in het hotel een nieuwe richting zoekt. Samen vormen ze een onwaarschijnlijk drietal, verenigd door een groeiend gevoel dat het zo niet langer kan.

De spanning in Frotter-frotter ontstaat niet uit grote spectaculaire gebeurtenissen, maar uit de langzame opbouw van onrecht en uitputting. Wanneer de werkomstandigheden onhoudbaar worden, groeit het idee van een staking. Wat begint als een wankel plan, ontvouwt zich tot een daad van verzet die verder reikt dan de muren van het hotel. De serie stelt de pijnlijke maar relevante vraag hoe je respect afdwingt in een maatschappij die je liever niet ziet. Dat doet ze zonder zwaar op de hand te worden. Integendeel, tussen de rauwe realiteit door is ruimte voor humor, vriendschap en kleine overwinningen die juist daardoor extra hard binnenkomen.

De miniserie bestaat uit vier afleveringen van ongeveer vijftig minuten, wat het verhaal een krachtige, filmische structuur geeft. Er is geen overbodige vulling, geen afleiding in zijlijnen. Elk moment draagt bij aan de spanningsboog en de emotionele ontwikkeling van de personages. Het resultaat voelt als een lange, meeslepende film waarin de tijd even stil lijkt te staan en de kijker volledig wordt meegenomen in de wereld achter de hoteldeuren.

Naast het sterke verhaal is de cast een van de grote troeven van de serie. Eye Haïdara brengt Solange tot leven met een combinatie van kwetsbaarheid en innerlijke kracht. Karole Rocher toont in haar rol als Michèle een lichtere, maar nog steeds compromisloze kant die perfect balanceert tussen idealisme en realiteit. Émilie Caen zorgt als Fanny voor een subtiele komische noot, zonder afbreuk te doen aan de ernst van haar situatie. De onderlinge chemie is tastbaar en maakt elke scène geloofwaardig en geladen.

Hoewel de personages fictief zijn, is de serie geïnspireerd op de werkelijke staking van de kamermeisjes in het Ibis Batignolles hotel in Parijs. Tussen 2019 en 2021 voerden zij actie voor betere werkomstandigheden en werden zij het symbool van een bredere strijd tegen de onzichtbaarheid van essentieel werk. Die realiteit geeft Frotter-frotter een extra laag en maakt het tot meer dan alleen een dramaserie. Het is een eerbetoon aan moed, solidariteit en doorzettingsvermogen.

Frotter-frotter is televisie die niet alleen vermaakt, maar ook wakker schudt. Het is een verhaal over gezien willen worden, over samen sterker staan en over de kracht van vrouwen die besluiten dat hun stem ertoe doet. Wanneer de laatste scène wegebt, blijft er meer achter dan alleen een mooi verteld verhaal. Er blijft een gevoel van urgentie, empathie en bewondering. Juist daarom is dit een serie die je niet moet laten liggen. Zet op 9 december de televisie aan, laat je meeslepen door deze Franse parel en ontdek waarom Frotter-frotter nog lang zal nadreunen.

De Franse miniserie Frotter-frotter bij TV5Monde Meer lezen »

Scroll naar boven