Na het zien van het eerste seizoen van Platonic was ik voorzichtig optimistisch. De chemie tussen Seth Rogen en Rose Byrne was onmiskenbaar, maar de serie leek soms te verdwalen in haar eigen premisse. Met het tweede seizoen hoopte ik op een scherpere, meer gefocuste voortzetting. En ik moet zeggen, mijn verwachtingen zijn grotendeels ingelost, al ben ik niet over de hele lijn even enthousiast. De nieuwe afleveringen duiken dieper in de chaos die de vriendschap tussen Will en Sylvia veroorzaakt, en hoewel de humor vaak treffend is, voelt het soms alsof de personages op de plaats blijven trappelen.
Zelden heeft een serie me zo verscheurd achtergelaten als “Black Rabbit”. Het ene moment zat ik op het puntje van mijn stoel, volledig gegrepen door de rauwe intensiteit van de hoofdrolspelers. Het volgende moment zuchtte ik diep en vroeg ik me af waar ik in hemelsnaam naar zat te kijken. Ik kan er niet omheen: “Black Rabbit” is voor mij zowel een masterclass in acteren als een schoolvoorbeeld van een frustrerend, soms onbegrijpelijk script. En die tegenstelling maakt het een van de moeilijkste series om aan of af te raden.
Ik ga er geen doekjes om winden: Netflix probeert met “El Refugio Atómico”, of “Billionaire’s Bunker” zoals het in het Engels heet, overduidelijk het bliksemende succes van La Casa de Papel nog eens in een fles te vangen. Dezelfde makers, dezelfde Spaanse flair, dezelfde high-concept-premisse. Het probleem? De bliksem slaat voor mij dit keer niet in. In plaats daarvan voelde ik me opgesloten in een prachtig ontworpen, maar zielloze bunker waar de logica even schaars was als de frisse lucht.
Soms krijg je een serie voorgeschoteld die je vanaf de eerste minuut bij de keel grijpt en niet meer loslaat. “The Girlfriend” op Prime Video is precies zo’n serie. Een psychologisch steekspel dat zo ongemakkelijk en tegelijkertijd zo verslavend is dat ik de zes afleveringen in één avond heb verslonden. Dit is geen doorsnee drama; het is een venijnige, glibberige en soms ronduit bizarre reis naar de duistere hoeken van moederliefde en ambitie. En ik moet zeggen, ik ben er nog steeds niet helemaal van bijgekomen.
Het tweede seizoen van “My Life with the Walter Boys” voelt als het bestellen van een Big Mac. Je weet precies wat je krijgt: een vertrouwde, voorspelbare en op een bepaalde manier bevredigende ervaring. Ik ging erin met de verwachting van meeslepend tienerdrama en een idyllische setting, en de serie leverde precies dat. De vraag is echter of dezelfde maaltijd voor de tweede keer op rij nog even goed smaakt, of dat de herhaling een wat fletse nasmaak achterlaat.
Soms duik je in een nieuwe Netflix-serie met de hoop op een spannende, intelligente thriller die je op het puntje van je stoel houdt. En soms… soms krijg je “Hostage“. Een serie die zo graag een politieke thriller wil zijn, maar eindigt als een parodie die je bijna hardop doet lachen om de pure onzin ervan. Ik wou echt dat ik mijn tijd beter had besteed.
Toen Squid Game in 2021 op Netflix verscheen, veroorzaakte de Zuid-Koreaanse serie een wereldwijde cultuurschok. Met zijn dodelijke kinderspellen, snoeiharde maatschappijkritiek en visueel verbluffende stijl groeide het uit tot een fenomeen dat de grenzen van streamingtelevisie verlegde. Na een degelijk, zij het minder verrassend tweede seizoen, is nu het langverwachte en afsluitende derde deel verschenen. De verwachtingen waren torenhoog: zou de serie erin slagen het verhaal van Seong Gi-hun bevredigend af te ronden en tegelijk trouw blijven aan de oorspronkelijke thematiek? Het antwoord blijkt complexer dan gehoopt.
Met Olympo levert Spanje een nieuwe tienerserie af die zich afspeelt in een arena waar fysieke kracht, ambitie en geheimen elkaar kruisen: het High Performance Center Pirineos. In deze prestigieuze sportinstelling trainen de meest veelbelovende jonge atleten van het land, ieder vastbesloten om uit te blinken in disciplines als synchroonzwemmen, rugby en meerkamp. Terwijl de concurrentie op het veld en in het zwembad intens is, schuilt de ware strijd achter de schermen, waar sponsorcontracten, verdacht snelle prestaties en persoonlijke intriges het leven van de jongeren complexer maken dan hun sportieve doelen.
Vanaf de eerste aflevering weet Olympo de kijker moeiteloos mee te slepen in een wereld waar winnen alles betekent, en verliezen niet alleen reputaties maar ook levens kan ruïneren. Centraal staan de ambitieuze Amaia, haar loyale vriendin Núria, en de mysterieuze nieuwkomer Zoe – drie jonge vrouwen met elk hun eigen demonen. De manier waarop de serie de druk op topsporters portretteert, voelt in de kern authentiek aan. De thematiek rondom mentale gezondheid, doping en seksuele identiteit binnen de sportwereld voegt gelaagdheid toe en zorgt ervoor dat Olympo meer probeert te zijn dan slechts een guilty pleasure. Acteur Agustín Della Corte weet als rugbyspeler Roque een van de weinige echt sympathieke personages neer te zetten, en zijn band met Sebas is zowel teder als geloofwaardig.
Visueel heeft de serie veel te bieden. De sportscènes – vooral het synchroonzwemmen – zijn strak in beeld gebracht en goed gechoreografeerd, waardoor de fysieke en emotionele inzet van de atleten tastbaar wordt. De stijl doet in veel opzichten denken aan series als Elite, met een focus op verboden relaties, sociale status en het spanningsveld tussen uiterlijk en waarheid. De queer representatie is een verfrissend en gewaardeerd element binnen de verhaallijn, al voelt het soms alsof de makers hierin balans zoeken tussen oprechte representatie en sensationele drama.
Toch laat Olympo in zijn uitwerking geregeld steken vallen. Naarmate het seizoen vordert, wordt de plot merkbaar rommeliger. Verhaallijnen worden soms te lang uitgesponnen of abrupt afgekapt, en de dopingkwestie – een kernonderwerp – mist geloofwaardigheid en consistentie. Personages wisselen op onverklaarbare wijze van loyaliteiten, en bepaalde vijandigheden, zoals de plotselinge haat jegens Amaia, voelen geforceerd en niet logisch onderbouwd. Het valt bovendien op dat veel karakters moeilijk sympathie opwekken; ze zijn óf vlak, óf zo over de top dat hun handelingen eerder irritatie dan medeleven oproepen. De rol van het modemerk Olympo, dat in potentie een scherpe kritiek op sportcommercialisering had kunnen bieden, blijft oppervlakkig en onderontwikkeld.
Ondanks zijn tekortkomingen is Olympo geen mislukking. Het is een serie met momenten van oprechte intensiteit en scherpe observaties, die echter verzanden in te veel sensatie en te weinig structuur. Voor fans van Spaans tienerdrama is het zonder twijfel een onderhoudende titel, vol visuele flair en dramatisch vuurwerk. Wie echter op zoek is naar een coherente vertelling of diepgaande karakterontwikkeling, zal al snel tegen de grenzen van deze serie aanlopen.
Olympo seizoen 1 is daarmee een aantrekkelijk maar onevenwichtig sportdrama: meeslepend in zijn thematiek en vormgeving, maar inhoudelijk wisselvallig en vaak te bedachtzaam in zijn pogingen tot provocatie. Het resultaat is een serie die het aankijken waard is, mits je bereid bent een flinke dosis drama en onlogica op de koop toe te nemen.
Serie: Olympo Jaar: 2025 Afleveringen: 8 Acteurs: Clara Galle, Nira Oshaia, Agustín Della Corte, Nuno Gallego, María Romanillos, Andy Duato, Najwa Khliwa,Juan Perales, Martí Cordero, Jesús Rubio, Melina Matthews, Nicolás Furtado Cijfer: 6
Noah Centineo keert terug als Owen Hendricks in het tweede seizoen van The Recruit – een spionageachtbaan vol explosieve achtervolgingen, snedige humor en prachtige internationale locaties. Terwijl Owen zich mengt in een gevaarlijk kat-en-muisspel tussen de CIA, de Yakuza en Russische spionnen, blijft de spanning hoog. Maar is dit vervolg net zo gelaagd als het eerste seizoen? Ontdek waarom dit seizoen vooral fans van luchtige actie zal bekoren, maar kritische kijkers wat teleurstelt
Het tweede seizoen van Die Kaiserin neemt de kijker opnieuw mee naar het intrigerende maar donkere leven van keizerin Elisabeth aan het Habsburgse hof. Terwijl persoonlijke tragedies en politieke spanningen oplopen, blijft Elisabeth vechten tegen de rigide tradities die haar omringen. Ondanks de sterke acteerprestaties en enkele krachtige momenten, mist dit seizoen de levendigheid en sensuele spanning van zijn voorganger. Met een sombere toon en een overdaad aan politieke intriges slaagt Die Kaiserin er slechts gedeeltelijk in om de magie van het eerste seizoen te evenaren.
