Vanaf 9 december verschijnt op TV5Monde een Franse miniserie die zich niet verschuilt achter glitter en glamour, maar juist het podium biedt aan de mensen die doorgaans buiten beeld blijven. Frotter-frotter, losjes vertaald als schrobben, schrobben, opent de deuren van een luxehotel om daar het verhaal te vertellen van de vrouwen die dagelijks de kamers schoonmaken. In plaats van een decor vol rijke gasten en marmeren lobby’s, kiest de serie voor de achterkant van het hotel, waar zweet, frustratie en stille veerkracht samenkomen in een even ontroerend als strijdlustig portret.
In het hart van de serie staat Solange, vertolkt door Eye Haïdara. Ze is een alleenstaande moeder die probeert rond te komen in een wereld die haar werk als vanzelfsprekend beschouwt. Haar dagen bestaan uit eindeloze kamers, strakke schema’s en een groeiend gevoel van onrecht. Wanneer ze de anarchistische Michèle ontmoet, gespeeld door Karole Rocher, komt er iets in beweging. Michèle draagt een verleden vol activisme en rebellie met zich mee en herkent in Solange de woede die lang is ingeslikt. Hun onverwachte verbinding wordt versterkt door de komst van Fanny, een financieel aan de grond zittende advocate die haar zekerheden kwijt is en in het hotel een nieuwe richting zoekt. Samen vormen ze een onwaarschijnlijk drietal, verenigd door een groeiend gevoel dat het zo niet langer kan.
De spanning in Frotter-frotter ontstaat niet uit grote spectaculaire gebeurtenissen, maar uit de langzame opbouw van onrecht en uitputting. Wanneer de werkomstandigheden onhoudbaar worden, groeit het idee van een staking. Wat begint als een wankel plan, ontvouwt zich tot een daad van verzet die verder reikt dan de muren van het hotel. De serie stelt de pijnlijke maar relevante vraag hoe je respect afdwingt in een maatschappij die je liever niet ziet. Dat doet ze zonder zwaar op de hand te worden. Integendeel, tussen de rauwe realiteit door is ruimte voor humor, vriendschap en kleine overwinningen die juist daardoor extra hard binnenkomen.
De miniserie bestaat uit vier afleveringen van ongeveer vijftig minuten, wat het verhaal een krachtige, filmische structuur geeft. Er is geen overbodige vulling, geen afleiding in zijlijnen. Elk moment draagt bij aan de spanningsboog en de emotionele ontwikkeling van de personages. Het resultaat voelt als een lange, meeslepende film waarin de tijd even stil lijkt te staan en de kijker volledig wordt meegenomen in de wereld achter de hoteldeuren.
Naast het sterke verhaal is de cast een van de grote troeven van de serie. Eye Haïdara brengt Solange tot leven met een combinatie van kwetsbaarheid en innerlijke kracht. Karole Rocher toont in haar rol als Michèle een lichtere, maar nog steeds compromisloze kant die perfect balanceert tussen idealisme en realiteit. Émilie Caen zorgt als Fanny voor een subtiele komische noot, zonder afbreuk te doen aan de ernst van haar situatie. De onderlinge chemie is tastbaar en maakt elke scène geloofwaardig en geladen.
Hoewel de personages fictief zijn, is de serie geïnspireerd op de werkelijke staking van de kamermeisjes in het Ibis Batignolles hotel in Parijs. Tussen 2019 en 2021 voerden zij actie voor betere werkomstandigheden en werden zij het symbool van een bredere strijd tegen de onzichtbaarheid van essentieel werk. Die realiteit geeft Frotter-frotter een extra laag en maakt het tot meer dan alleen een dramaserie. Het is een eerbetoon aan moed, solidariteit en doorzettingsvermogen.
Frotter-frotter is televisie die niet alleen vermaakt, maar ook wakker schudt. Het is een verhaal over gezien willen worden, over samen sterker staan en over de kracht van vrouwen die besluiten dat hun stem ertoe doet. Wanneer de laatste scène wegebt, blijft er meer achter dan alleen een mooi verteld verhaal. Er blijft een gevoel van urgentie, empathie en bewondering. Juist daarom is dit een serie die je niet moet laten liggen. Zet op 9 december de televisie aan, laat je meeslepen door deze Franse parel en ontdek waarom Frotter-frotter nog lang zal nadreunen.
