Op donderdag 13 maart verschijnt de Britse miniserie Adolescence op Netflix, een intens drama in vier afleveringen dat zich ontvouwt als een rauwe, emotioneel geladen reconstructie van een moordzaak met een 13-jarige verdachte in de hoofdrol. De serie combineert een beklemmende sfeer met een innovatieve filmstijl en laat de kijker tot het laatste moment in spanning over de waarheid achter de beschuldiging.
Het verhaal begint met een vroege ochtendinval door rechercheurs Bascombe (Ashley Walters) en Frank (Faye Marsay) in het huis van de familie Miller. De arrestatie van de jonge Jamie (Owen Cooper) voor moord slaat in als een bom bij zijn ouders (Stephen Graham en Christine Tremarco) en zijn oudere zus (Amélie Pease). Terwijl Jamie consequent zijn onschuld blijft volhouden, wordt de kijker meegezogen in een verstikkend kat-en-muisspel waarin de waarheid langzaam maar zeker aan het licht komt.
De eerste aflevering richt zich op de inval zelf, de overhaaste rit naar het politiebureau en de eerste ondervragingen. Hierdoor wordt niet alleen de familie Miller in een emotionele achtbaan gestort, maar ook het publiek, dat samen met hen stukje bij beetje de gruwelijke beschuldigingen tegen Jamie ontdekt. In de daaropvolgende afleveringen verspringt de tijd: eerst volgen we het onderzoek van de rechercheurs, die proberen klasgenoten van Jamie aan het praten te krijgen, vervolgens zien we hoe een psycholoog (Doherty) hem evalueert in aanloop naar het proces en uiteindelijk wordt het effect van de zaak op de familie Miller onderzocht.
De makers Graham en Jack Thorne hebben een narratieve structuur gekozen waarin de tragische omstandigheden en morele ambiguïtiteit voorop staan, in plaats van een klassieke held versus schurk-dynamiek. Slechts enkele personages keren in meerdere afleveringen terug, waardoor elke aflevering als een op zichzelf staand hoofdstuk aanvoelt, maar gezamenlijk een krachtig en meeslepend geheel vormen. De serie maakt bovendien gebruik van een one-shot-methode, eerder succesvol toegepast door regisseur Philip Barantini in Boiling Point, waarin Stephen Graham eveneens de hoofdrol vertolkte. Dit zorgt voor een extra laag intensiteit en realisme.
Een van de hoogtepunten van de serie is de tweede aflevering, waarin Barantini een chaotische, claustrofobische sfeer weet neer te zetten terwijl de rechercheurs zich een weg banen door de drukke gangen van Jamie’s school. Leerlingen en docenten zorgen voor een kakofonie van stemmen, een brandoefening gooit roet in het eten, en de speurtocht naar de waarheid wordt steeds troebeler. De derde aflevering brengt een intiemer conflict, waarin Jamie en de psycholoog in een beklemmende setting verwikkeld raken in een psychologisch duel dat zich voornamelijk afspeelt in een enkele kamer. Deze aflevering draait volledig om spanning, emotie en subtiliteit in acteerwerk, zonder de fysieke dynamiek van de vorige aflevering.
De finale van Adolescence biedt een emotionele climax waarin de waarheid eindelijk aan het licht komt. Door een verjaardag in de familie Miller als rode draad te gebruiken, worden zowel de hoogte- als dieptepunten van hun beproeving uitgelicht. Tremarco, Pease en vooral Graham leveren indrukwekkend acteerwerk, met een nuance en intensiteit die nog lang blijft nazinderen.
Met Adolescence levert Netflix een ijzersterke, beklemmende misdaadserie af die zowel visueel als inhoudelijk indruk maakt. De combinatie van een beklemmend verhaal, innovatieve regie en uitmuntende acteerprestaties zorgt ervoor dat deze serie zich onderscheidt van traditionele politieprocedures. Een must-watch voor liefhebbers van rauwe, psychologisch geladen drama’s.
